همیشه دوست داشتم موقعی که استادا نمره های نهاییمو رد می کنن کنارشون باشم و تو چشماشون زل بزنم شاید دلشون به رحم بیاد چند دهم به نمرم اضافه کنن!می گن شب قدر موقع بازبینی نهایی کارنامه ی اعمال سال گذشته ی ما آدم هاست.خدا هم بدون شک ارحم الراحمینه    . 

لیله القدر خیر من الف شهر..............

 راستی نمره پاسی پیش خدا چنده؟  10  یا  12 ؟

 پیر ما گفت شهادت هنر مردان است

عشق یعنی . عین یعنی شین و قاف

عشق یعنی یک بسیجی ، صاف صاف

حیف دیگر عشق و صافی پاک شد

آن بسیجی قدیمی خاک شد

فقط دعا کنید

مجنون را با عقل میانه ای نیست...
عشق همواره فراتر از عدل و عقل می نشیند،
و اصلا عشاق می گویند که این جنون، عین عدل و عقل است...
عاقلان می گویند: خداوند عادل است...
عاشقان می گویند : عدل آن است که معشوق می کند...
عاقلان چون گرفتار بلا شوند، گویند شکیبایی ورزیم که این نیز بگذرد...
اما عاشقان، عاشق بلایند...
درٌ حیات، در احتجاج « صدف عشق » است و آن را جز در اقیانوس بلا نمی توان یافت،
در ژرفنای اقیانوس بلا، عاشقان غواصان این بحرند و اگر مجنون نباشند چگونه به دریا زنند؟

سید شهیدان اهل قلم آقا سید مرتضی آوینی

شهید رجائی: شما سرمایه‌های اصلی و مسلم انقلاب اسلامی هستید شما ای نورچشمان من ای سربازان غیور اسلام، ای جانبازان راه حسین(ع) پیوندتان را با خدای خود روزبروز استوارتر کنید، من به شما غبطه می‌خورم و کیست که خود را در برابر عظمت روح شما و در برابر ایثاری که در راه خدا دارید کوچک احساس نکند.

دشمنان کوچکترین نقطه ضعف سپاه را بزرگ جلوه می‌دهند.

سپاه پاسداران از متن انقلاب‌اسلامی ملت ما بپا خاسته و تنها ارگانی است که دارای ابعاد وسیع مکتبی – سیاسی و نظامی باشد. انتظارات امت قهرمان از آن زیاد خواهد بود، ملت ما آرزو دارد که بتواند تمام نیروهای جوان و انقلابی را تحت پوشش خود جذب کرده و آنان را قبل از هر چیز به سلاح مکتب و ایدئولوژی اسلامی مسلح سازد و بفرموده رهبر انقلاب در دستی قرآن و در دستی دیگر سلاح داشته باشید... تجربه قطعی تاریخ نشان می‌دهد که کار این سلاح ایمان و ایدئولوژی در صحنه پیکار حق و باطل بیشتر از سایر چیزهاست.

برادران و خواهران پاسدار باید خود را از هر چیز به ایمان به اخلاق اسلامی آراسته سازند و بدانند که دشمنان کوچکترین نقاط ضعف آنان را بزرگ جلوه داده و برای کوبیدن آنان از آن استفاده می‌نماید، سعی کنید روش استفاده از خود را بکار گیرید تا در خودسازی و تکامل خود بهتر و زودتر موفق شوید.

منبع:اطلاعات- 6/3/1361

 تو هرچه می خواهی باش ، اما ... آدم باش !!!

چقدر نشنیدن ها و نشناختن ها و نفهمیدن ها است که به این مردم،

 آسایش و خوشبختی بخشیده است !!! 

مگر نمی دانی بزرگ ترین دشمن آدمی فهم اوست؟

 پس تا می توانی خر باش تا خوش باشی. 

امروز گرسنگی فکر ، از گرسنگی نان فاجعه انگیزتر است . 

برای خوشبخت بودن ، به هیچ چیز نیاز نیست جز به نفهمیدن !
************************************************************

**************************************************************

رنج تلخ است ولی وقتی آن را به تنهایی می کشیم

 تا دوست را به یاری نخوانیم،

برای او کاری می کنیم و این خود دل را شکیبا می کند

طعم توفیق را می چشاند

و چه تلخ است لذت را "تنها" بردن

و چه زشت است زیبایی ها را تنها دیدن

و چه بدبختی آزاردهنده ای ست "تنها" خوشبخت بودن

در بهشت تنها بودن سخت تر از کویر است

در بهار هر نسیمی که خود را بر چهره ات می زند

 یاد "تنهایی" را در سرت زنده میکند

"تنها" خوشبخت بودن خوشبختی ای رنج آور و نیمه تمام است

" تنها" بودن ، بودنی به نیمه است 

و من برای نخستین بار در هستی ام رنج "تنهایی" را احساس کردم


دکتر علی شریعتی
***************************************************************

********************************************************************

خدا بود و دیگر هیچ نبود،‌ خلقت هنوز قبای هستی بر عالم نیاراسته بود، ظلمت بود، جهل بود، عدم بود، سرد و وحشتناک، و در دایره امکان‌ هنوز تکیه‌گاهی وجود نداشت. خدا کلمه بود، کلمه‌ای که هنوز القاء‌ نشده بود. خدا خالق بود، خالقی که هنوز خلاقیتش مخفی بود.خدا رحمان و رحیم بود، ولی هنوز ابر رحمتش نباریده بود. خدا زیبا بود، ولی هنوز زیبایی‌اش تجلی نکرده بود. خدا عادل بود، ولی عدلش هنوز بروز ننموده بود. خدا قادر و توانا بود. ولی قدرتش هنوز قدم به حوزه عمل نگذاشته بود. در عدم چگونه کمال و جلال و جمال خود را بنمایاند؟ در سکوت چگونه کلمه زاییده شود؟ در جمود چگونه خلاقیت و قدرت تظاهر کند؟ عدم بود، ظلمت بود، سکوت و جمود و وحشت بود. اراده خدا تجلی کرد، کوه‌ها، ‌دریاها، آسمان‌ها و کهکشان‌ها را آفرید. چه انفجارها، چه طوفان‌ها، چه سیلاب‌ها،‌ چه غوغاها که حرکت اساس خلقت شده بود و زندگی با شور و هیجان زائدالوصفش به هر سو می‌تاخت. درخت‌ها،‌ حیوان‌ها و پرنده‌ها به حرکت درآمدند. جلال، بر عالم وجود خیمه زد و جمال، صورت زیبایش را نمایان ساخت.‌ وکمال، اداره این نظام عجیب را به عهده گرفت. حیوانات به جنب و جوش و پرندگان به آواز درآمدند، و وجود نغمه شادی آغازکرد و فرشتگان سرود پرستش سردادند. 

آن‌گاه،‌ خدا انسان را از «حماء‌ مسنون» - گل تیره رنگ - آفرید و او را بر صورت خویش ساخت، و روح خود را در او دمید و این خلقت عجیب را در میان غوغای وجود رها ساخت. 

انسان،‌ غریب و ناآشنا، از این همه رنگ‌ها ، شکل‌ها، حرکت‌ها و غوغاها وحشت کرد، و از هر گوشه به گوشه‌ای دیگر می‌گریخت، و پناه‌گاهی می جست که در آن با یکی از مخلوقات هم رنگ شود و در سایه جمع استقرار بیابد و از ترس تنهایی و شرم بیگانگی و غیر عادی بودن به درآید. 

به سراغ فرشتگان رفت و تقاضای دوستی و مصاحبت کرد، همه با سردی از او گذشتند و او را تنها گذاشتند و در جواب الحاح پر شورش سکوت کردند. انسان وحشت زده و دل شکسته با خود نومیدانه می‌گفت: مرا ببین، یک لجن خاکی می‌خواهد انیس فرشتگان آسمان شود! و آن‌گاه با عتاب به خود می‌گفت: ای لجن! چطور می خواهی استحقاق هم‌نشینی فرشتگان را داشته باشی؟ و سرشکسته وخجل، گریخته در گوشه‌ای پنهان شد،‌ تا کم‌کم توانست بر اعصاب خود مسلط شود و از زاویه خجلت، بیرون آید و برای یافتن دوست به مخلوقی دیگر مراجعه کند. 

پرنده‌ای یافت در پرواز، که بال‌های بلندش را باز می‌کرد و به آرامی در آسمان‌ها سیر می‌نمود، خوشش آمد و از این‌که این پرنده توانسته خود را از قید زمین خاکی آزاد کند، شیفته شد. اظهار محبت کرد و تقاضای دوستی نمود و گفت: آیا استحقاق دارم که هم پرواز تو باشم؟ اما پرنده جوابی نداد و به آرامی از او گذشت و او را در تردید و ناراحتی گذاشت و او افسرده و سرافکنده با خود گفت: مرا ببین که از لجن خاکی ساخته شده‌ام، ولی می خواهم از قید این زمین خاکی آزاد گردم، چه آرزوی خامی، چه انتظار بی‌جایی. به حیوانات نزدیک شد، هر یک بلاجواب از او گذشتند و اعتنایی نکردند، خود را به ابر عرضه کرد و خوش داشت همراه تکه های ابر بر فراز آسمان‌ها پرواز کند، اما ابر نیز جوابی نداد و به آرامی گذشت. به دریا نزدیک شد و طلب دوستی کرد، اما دریا با سکوت خود طلب او را بلا‌جواب گذاشت. او دست به دامن موج شد و گفت: آیا استحقاق دارم که همراه تو بر سینه دریا بلغزم، از شادی بجوشم و از غضب بخروشم، و بر چهره تخته سنگ‌های مغرور سیلی بزنم و بعد تا به ابدیت خدا پیش بروم و در بی نهایت محو گردم؟ اما موج بی اعتنا از او گذشت و جوابی نداد. انسان دل‌شکسته و ناراحت، روی از دریا گردانید و به سوی کوه رفت و از جبروت عظمتش شیفته شد و تقاضای دوستی کرد . کوه، جبروت کبریایی خود را نشکست و غرور و جلالش اجازه نداد که به او نگاهی کند،‌ انسان دل‌شکسته و ناامید سر به آسمان بلند کرد،‌ از وسعت بی‌پایانش خوشحال شد و با الحاح طلب دوستی کرد. اما سکوت اسرارآمیز آسمان به او فهماند که تو لجن خاکی استحقاق هم‌نشینی مرا نداری. به ستارگان رجوع کرد، ولی هریک بی اعتنا گذشتند و جوابی ندادند. انسان به صحراهای دور رفت و خواست در کویری تنها زندگی کند و تنهایی خود را با تنهایی کویر هماهنگ نماید و از تنهایی مطلق به درآید، ولی کویر نیز با سکوت سرد و سوزان خود انسان آشفته و مضطرب را سر‌گردان باقی گذاشت. 

انسان،‌ خسته، روح‌مرده، پژمرده، دل شکسته، وحشت‌زده و مأیوس، ‌تنها،‌ سر به گربیان تفکر فرو برد، و احساس کرد که استحقاق دوستی با هیچ مخلوقی را ندارد، او از لجن است، لجن متعفن، از پست‌ترین مواد و هیچ‌کس او را به دوستی نمی پذیرد. آن‌گاه صبرش به پایان رسید، ضجه کرد، اشک فرو ریخت،‌ و از ته دل فریاد برآورد: کیست که این لجن متفعن را بپذیرد؟ من استحقاق دوستی کسی را ندارم،‌ من پستم، من ناچیزم، من بدبختم، من گناهکارم، من روسیاهم، من از همه‌جا رانده شده‌ام،‌ من پناه‌گاهی ندارم، کیست که دست مرا بگیرد؟ کیست که ناله‌های مرا جواب بگوید؟ کیست که بدبختی مرا ملاحظه کند؟ کیست که مرا از تنهایی به درآورد؟ کیست که به استغاثه من لبیک بگوید؟ 

ناگهان طوفانی به پا‌شد،‌ زمین به لرزه در‌آمد، آسمان غریدن گرفت، برق همچون تازیانه‌های آتشین،‌ برگرده آسمان کوفته می شد، گویی که انفجاری در قلب عالم به وقوع پیوسته است،‌ صدایی در زمین و آسمان طنین انداز شد که از هر گوشه و از دل هر ذره و از زبان هر موجود بلند گردید:

ای انسان، تو محبوب منی، دنیا را به خاطر تو خلق کرده‌ام، و تو را بر صورت خود آفریده‌ام، و از روح خود در تو دمیده‌ام، و اگر کسی به ندای تو لبیک نمی گوید،‌ به خاطر آنست که هم‌طراز تو نیست و جرأت برابری و هم نشینی با تو را ندارد، حتی جبرئیل، بزرگ‌ترین فرشتگان، ‌قادر نیست که هم‌طراز تو شود، زیرا بالش می سوزد واز طیران به معراج باز می ماند.

ای انسان ، تنها تویی که زیبای را درک می کنی، جمال و جلال و کمال، تو را جذب می کند. تنها تویی که خدای را با عشق ـ نه با جبر ـ پرستش می کنی. تنها تویی که در تنهایی نماینده خدا شده‌ای. ای انسان تنها تویی که قدرت و خلاقیت خدا را درک می کنی.‌ تنها تویی که غرور می‌ورزی و عصیان می‌کنی و لجوجانه می جنگی وشکسته می‌شوی و رام می‌گردی و جلال و جبروت خدا را با بلندی طبع و صاحب نظری خود درک می کنی. تنها تویی که فاصله بین لجن و خدا را قادری بپیمایی و ثابت کنی که افضل مخلوقاتی. تنها تویی که باکمک بال‌های روح به معراج می روی.‌ تنها تویی که زیبایی غروب تو را مست می‌کند و از شوق می‌سوزی واشک می‌ریزی.

ای انسان، خلقت در تو به کمال رسید،‌ و کلمه در تو تجسد یافت، و زیبایی با دیدگان زیبابین تو ظهور کرد‌ و عشق با وجود تو مفهوم و معنی یافت و خدایی خود را در صورت تو تجلی کرد. 

ای انسان، تو مرا دوست می‌داری و من نیز تو را دوست می دارم. تو از منی و به سمت من باز می گردی

ی علی هنگامی که جوان بودم و از قهرمانان عالم لذت می‌بردم ، قهرمانی‌های تو مرا فریفته بود . نبردهای بدر و احد و خندق مرا به وجد می‌آورد . هنگامی که در خیبر را با یک دست می‌کندی ، دیگر از خوشحالی در پوست نمی‌گنجیدم .

ای علی ، بزرگ تر شدم ، به علم و ادب پرداختم ، علم تو و ادب تو مرا فریفت .

ای علی بزرگ‌تر شدم ، ایمان تو و عرفان تو مرا مبهوت کرد

ای علی اکنون دردها و غم‌های تو مرا مسحور کرده است . درد و غم پیوندی عمیق بین من و تو به وجود آورده است که در هر ضربان قلبم درد تو را احساس می‌کنم ، چه دردهای کشنده‌ای . دردی که تا مغز استخوان را می‌سوزاند ، دردی که تو اسلام را بدانی و بتوانی پیاده کنی و سعادت انسان‌ها را تأمین کنی ، آن گاه ببینی که به دست فرصت طلبان به گمراهی کشیده می‌شود و تو مجبور به سکوت باشی ، اما قتل‌عام‌ها جنایت‌ها ، خیانت‌ها ، ظلم و فسادها را در طول تاریخ ببینی و شکست اسلام را به دست خلفایی که به نام اسلام خلافت می‌کنند به بینی ، انحراف را ببینی ، راه حل را بدانی و در حضور تو اسلام را قربانی کنند و تو ببینی که رگ و پوستت را می‌سوزانند ، وجودت را قطعه قطعه می‌کنند ، فرزندانت را قتل عام می‌نمایند ، طاغوت‌ها و فرعون‌ها به وجود می‌آورند ، قارون‌ها ، گنج‌ها از خون ملت می‌دوشند ، بلعم باعورها ، مردم را فریب می‌دهند و آن چنان اجتماعی به وجود می‌آورند که در مساجد آن‌ها برای قرن‌ها تو را لعنت می‌کنند و به تو و خاندان تو فحش می‌دهند ، آن هم در منابر و نماز جمعه‌ها . ای علی چه درد بزرگی است که هنوز هم در جامعه‌ی اسلامی ما به تو اهانت می‌کنند ، ارزش تو را نمی‌فهمند ، و هنوز استعداد درک تو را نیافته‌اند. چه درد بزرگی است که شاهد سقوط اسلام بشی و نتوانی عملی انجام دهی .

ای علی امروز هم تو را می‌کوبند ، حتی شیعیان تو هم تو را می‌کوبند ، هر کسی که راه تو را در پیش بگیرد می‌کوبند ، گویا مقدر شده است که پیروان راستین تو باید مثل تو لعن و نفرین شوند ، تکفیر شوند ، کوبیده شوند و در زجر و شکنجه ، در دنیایی از غم و درد به ملاقات خدا بروند ، و آن قدر شکنجه ببیند که هنگام شهادت فریاد بر آورند : « فزت و رب الکعبه » ، به خدای کعبه آزاد شدم .

ای علی تشنه‌ی عدالتم . تو کجایی ؟ نمی‌دانی از ظلم و ستم – که به نام اسلام می‌کنند – چه رنجی می‌برم ؟ خوش داشتم لحظه‌ای در کنار عدلت بنشینم و دل دردمند خود را بر تو بگشایم و تو بین من و این همه مدعیان اسلام و کتب حکم می‌کردی و داد مرا می‌ستاندی .

ای علی ، جز عشق و فداکاری از وجودم تراوش نکرده است ، حسودان و توطئه چی نان که از اعمال گذشته‌ی من نمی‌توانند نقطه ضعفی پیدا کنند ، می‌گویند در آینده خواهید دید که او آدم تبهکاری است می‌گویند نشان خواهد داد که او جنایتکار است !

کسانی که خود یک قدم مثبت بر نداشته‌اند ، جز ریا و تزویر و تهمت و توطئه کاری نکرده‌اند ، برای کوبیدن عمل صالح به چنین فریبی دست می‌زنند و مردم عادی را بدین وسیله می‌فریبند .

ای علی ، من ناراحت ظلم و ستمی که بر من رفته و می‌رود نیستم ، من خوشحالم که همدرد توام و این خود نعمتی است .

اما ناراحتم که چنین کسانی بر سرنوشت ملت من حاکم شوند ، به نام اسلام حرف بزنند ، خود را مکتبی بنامند و اسلام را ضایع کنند ، و باید هزار و چهار صد سال دیگر صبر کرد تا شاید انقلاب دیگری به وجود بیاید که از این ناخالصی‌ها پاک باشد و دیگر نگران دسیسه و دروغ و سیاست بازی نباشیم .

ای علی ، آرزو می‌کردم که بعد از هزار و چهار صد سال انقلاب اسلامی ما پیروز شود ،‌حق و عدل مستقر شود ، حکومتی نظیر حکومت تو بر قرار گردد ، عشق و محبت بین مردم انتشار پیدا کند ،‌ایمان و عرفان در قلوب مردم جایگزین شود ،‌طاغوت‌ها از بین بروند ، انسان‌ها از همه‌ی قید و بندهای مادی و سیاسی و اجتماعی آزاد شوند ، فقط در مقابل خدا سجده کنند ، مدینه‌ی فاضله‌ای به وجود آید که دیگر استثمار و استعمار و دیکتاتوری و ظلم و فساد در آن نباشد ، همه جا نور حق را ببینیم ، از همه جا زمزمه‌ی سبحان الله و فریاد الله اکبر بشنویم ، همه استعدادهای ما بشکفد ، با همه‌ی توان ، با اخلاص و ایثار برای خود سازی و سازندگی جامعه بکوشیم .

هنگامی که دشمنی حمله کرد ، بی محابا به جنگ او برویم و به آسانی خود را قربانی این مکتب کنیم ، و دیگر دغدغه خاطر و وسوسه‌ای نماند اما ای خدا ، با کمال تعجب می‌بینم که ظلم و ستم به نامی دیگر رخ می‌نمایاند ، ریا و فریب و دروغ در لباس زهد و تقوا خود را می‌آراید تا جامعه را تسخیر کند . افرادی ناچیز و بی تقوا با تهمت و شایعه ، شیعیان راستین علی رامی‌کوبند تا از صحنه خارج کنند .

ای علی ، به لبنان رفتم تا با محرومین و مستضعفین آن جا انیس و هم درد باشم . عده‌ای که لباس دین به تن کرده بودند مرا دشمن می‌داشتند ، از علم و تواضع و فداکاری و استعدادهای من وحشت داشتند ، مرا متهم می‌کردند که یا جاسوسم یا بهایی ؛ زیرا ممکن نیست که کسی با این همه علم و این همه امکانات و مقام وزندگی خوب ، آمریکا را رها کند و با کمال تواضع ، در کمال فقر ، بدون هیچ پاداشی ، در دامان خطر در جنوب لبنان با فقرا همنشین و همدرد باشد . از نظر آ‌ن‌ها باید دلیلی دیگر وجود داشته باشد ، لابد زیر کاسه نیم کاسه‌ای است ! خدایا چه بگویم ؟ چگونه به درگاه تو استغاثه کنم ؟ که عده‌ای مرا این چنین لعن و نفرین کنند ، در حالی که با همه‌ی وجود برای کمک به آن‌ها آمده‌ام و از زندگی و همه مزایای شیرین آن . گذشته‌ام ، و زن و فرزند را فدا کرده‌ام ، در گوشه فقر و گمنامی در دامان خطر ، در میان طوفان‌های تهمت و ناسزا می‌خواهم خدمتی به شیعیان محروم تو کنم . آن جا نیز این چنین مرا استقبال می‌کنند ، و بر دل دردمندم نمک می‌پاشند . ( دکتر چمران )

زندگــی آرام اســت 

مثل آرامش یک خواب بلند

زندگـــی شیریـــن است

مثل شیرینی یک روز قشنگ

زندگـــی رویایـــی است

مثل رویـای ِ یکی کودک ناز

زندگـــی زیبایـــی است

مثل زیبایی یک غنچه ی باز

زندگی تک تک این ساعت هاست

زندگی چرخش این عقربه هاست

زندگــی راز دل مــادرم است

زندگی پینه ی دست پدر است

زندگی مثل زمان در گذر است ...

مردی به دربار خان زند می رود و با ناله و فریاد می خواهد تا کریمخان را ملاقات کند. سربازان مانع ورودش می شوند. خان زند در حال کشیدن قلیان ناله و فریاد مردی را می شنود و می پرسد ماجرا چیست؟ پس از گزارش سربازان به خان ؛ وی دستور می دهد که مرد را به حضورش ببرند.

مرد به حضور خان زند می رسد. خان از وی می پرسد که چه شده است این چنین ناله و فریاد می کنی؟

مرد با درشتی می گوید دزد ، همه اموالم را برده و الان هیچ چیزی در بساط ندارم.

خان می پرسد وقتی اموالت به سرقت میرفت تو کجا بودی؟

مرد می گوید من خوابیده بودم.

خان می گوید خب چرا خوابیدی که مالت را ببرند؟

مرد در این لحظه پاسخی می دهد آن چنان که استدلالش در تاریخ ماندگار می شود و سرمشق آزادی خواهان می شود .

مرد می گوید : چون فکر می کردم تو بیداری من خوابیده بودم!!!

خان بزرگ زند لحظه ای سکوت می کند و سپس دستور می دهد خسارتش از خزانه جبران کنند. و در آخر می گوید این مرد راست می گوید ما باید بیدار باشیم